Museum Engelandvaarders is gevestigd in een munitiebunker. De FL246 is door heel Europa terug te vinden en is een veel gebruikte bunker. Het gaat om een groot type munitie-bunker, oorspronkelijk gebruikt voor de luchtmacht (Luftwaffe), die op de grond verantwoordelijk was voor luchtafweer. Later ook ingezet voor de Marine die verantwoordelijk was voor de kustverdediging. De grote compartimenten (4) zijn de ruimtes waar munitie opgeslagen lag. De rechthoeken zijn de munitierekken, de kleine vierkante blokjes de palen waarmee die verankerd zaten in plafond en vloer.
Via 3 doorgangen kon je langs alle compartimenten / munitierekken lopen.De onderste ruimten waren voor opslag van ontstekers. Verder was er een kachelruimte en ruimte voor gas filters.
De ingang was zo geconstrueerd dat een zijwaartse voltreffer nooit bij de munitie kon komen (Z-ingang).Tot slot zijn alle wanden en plafond van minimaal 2,5 meter dik beton.
Kustbatterij Noordwijk
Tijdens de 2e Wereldoorlog was de gehele kuststrook en duingebied ten noorden van de vuurtoren afgesloten. Het was eigenlijk een complete militaire kazerne. Niet toegankelijk voor publiek, oftewel “Sperrgebiet”.
Vanaf Museum Engelandvaarders liep een tunnel met rails naar de 4e geschutsbunker (in de tuin van Villa Hoogwaak aan de Bosweg) en de 3e geschutsbunker. Vervolgens via de S414 commandobunker (Museum bunker van het huidige Atlantikwall Museum) naar de 2e geschutsbunker, de 2e munitiebunker vervolgens de 1e geschutsbunker. Van links naar rechts is van Zuid naar Noord: vanaf de 3e geschutsbunker is nu het Atlantikwall Museum, dit schema is de tunnel weergegeven beginnend bij de 3e geschutsbunker. De totale lengte was oorspronkelijk 500 meter. Daar is nu bijna 400 meter van ontsloten door het Atlantikwall Museum.
Kustbatterij Noordwijk & Atlantikwall
De bouw van kustbatterijen begon kort na de Duitse bezetting van Nederland in 1940. Terwijl de gevechten in België en Frankrijk voortduurden, plaatste de Kriegsmarine (Duitse marine) een aantal kanonbatterijen langs de kust met de bedoeling geallieerde schepen uit de buurt te houden. Engels Kanaal tijdens Operatie Sealion (de Duitse invasie van Groot-Brittannië). Toen het tij van de oorlog in het voordeel van de geallieerden keerde, werd de rol van de batterij meer defensief en werd deze uiteindelijk opgenomen in de Atlantikwall.
Om de bouw van 14.000 betonnen kolossen in pak hem beet 1,5 a 2 jaar mogelijk te maken, moesten de bunkers worden gestandaardiseerd. Voor ieder soort zijn een aantal standaard typen ontworpen.
Bouwwerkzaamheden werden uitbesteed aan lokale ondernemers die gesommeerd werden te bouwen. Ze kregen een set bouwtekeningen meteen overzicht van benodigde materialen en bouwuren en konden aan de slag. Aannemers werden geforceerd om vele honderden mensen aan te nemen om dit voor elkaar te krijgen. Veelal werkloze lokalen, die zo economisch gebonden bleven en daarmee wonen in Noordwijk voor henzelf en hun gezin veilig stelden. Het alternatief was immers werken in een donkere Duitse fabriek, vaak tot de dood erop volgde.
Na de bevrijding werden de kanonnen ontmanteld en werden alle bunkers met zand bedekt. De FL246 munitiebunker, waar het museum Engelandvaarders nu gevestigd is, bleef tijdens de Koude Oorlog behouden als veilige opslagplaats voor kunstschatten.
Bronvermelding: Wikipedia, Battlefields WW2, archief Museum Engelandvaarders
Activiteitenkalender, nieuws en verhalen van of over Engelandvaarders. Blijf op de hoogte! schrijf je hier in voor de nieuwsbrief.
